vrijdag 28 augustus 2015

trainersstage op de ambulance: ouderenverwaarlozing

Een van mijn opdrachtgevers is de RAVU: Regionale Ambulance Voorziening Utrecht. Zo'n sector waar je -hoop je- nooit mee te maken krijgt in het dagelijkse leven. De RAVU neemt het implementeren en uitvoeren van de Meldcode zeer serieus. De gecertificeerde LVAK-aandachtsfunctionaris en ambassadeurs zorgen ervoor dat het thema op de werkvloer onder de aandacht blijft. De organisatie investeert in E-learnings, goede protocollen en Handboek-informatie en een training voor de ambassadeurs. Inmiddels hebben ze ook het LVAK-keurmerk ontvangen. Kortom: de RAVU zet de Meldcode goed en zorgvuldig op de kaart! Ik draag mijn steentje bij door het geven van informatie-avonden en een training voor de ambassadeurs.

In voorbereiding op de training, werd ik uitgenodigd om een dienst mee te rijden op de ambulance. Voor de zomervakantie was het zover: om 7:30 uur was ik present op de post. Om 9 uur kwam de 1e rit naar een oudere heer die moeite had met zijn ademhaling want i.v.m. een stroomstoring deed zijn apparatuur het niet meer. Aangekomen bij het huis, kwamen we binnen in een woonkamer vol met oude spullen, karton, papieren, dozen en een hondje wat voor ons uit liep naar zijn baasje toe. Het was er vies: hondenharen, volle asbakken, broodresten en stof lag op de tafel en op de bank. Er was nauwelijks ruimte om te lopen, dus we schuifelden de huiskamer binnen. Uiteraard was de eerste zorg om meneer aan de zuurstof te krijgen. Dat was snel in orde.

Tijdens het wachten, knoopte de ambulanceverpleegkundige kordaat het gesprek aan over de situatie die we aantroffen. Een situatie die voor een meneer met forse longproblemen en slechte mobiliteit niet gezond of veilig is! Meneer gaf toe dat de situatie hem en zijn thuiswonende zoon boven het hoofd groeide. Meneer was niet (meer) in staat om zijn zoon aan te spreken om de huishoudelijke situatie op orde te houden en de Thuiszorg had te weinig tijd om alles bij te houden. Zij beperkte zich tot het sanitair en de keuken. Kortom: er moest echt iets gaan veranderen om de levensstandaard te verhogen.

In overleg met meneer zijn we langs de huisarts gereden om de situatie onder de aandacht te brengen. Ook heeft de verpleegkundige, in overleg met de Aandachtsfunctionaris, een melding gedaan bij Veilig Thuis. Niet omdat de zoon zijn vader willens en wetens verwaarloost, niet omdat de meneer zelf er slecht of mishandeld uitzag, niet omdat deze meneer niet voor zichzelf kan zorgen... nee: omdat hij en zijn zoon recht hebben op ondersteuning om de situatie te verbeteren en in een veilige omgeving kunnen wonen!

Ouderenmishandeling is er in vele vormen, gradaties en soorten. Ik was blij om te zien dat de ambulanceverpleegkundige deze situatie herkende en zorgvuldig en met respect handelde. Want ambulancepersoneel komt bij gezinnen waar wellicht niemand anders binnen komt! Daarom zijn ze zo belangrijk als het gaat om signaleren van mishandeling, ontspoorde mantelzorg, huiselijk geweld en andere vormen van geweld en zorg.

Over een paar weken luister ik een middag mee op de centrale 112-Meldkamer. Telefonische signalering is een belangrijk onderdeel van de triage. Ik ben benieuwd!

Geen opmerkingen:

Een reactie posten